”Müslüm Gürses Leonard Cohen’i döver dediğimde herkes bana güldü! Lakin beş kilo biftek, on kasa bira ve 1000 lirayla eve dönen ben oldum.”
Hayatım boyunca parayla imtihanımda ne yazılı ne de sözlü sınavları verebildim. Bu konuda daima ders tekrarı yaptım diyebilirim. Çok yokluk çektim, elime geçince de çarçur ettim. Hayatta kalmak adına güvensiz ve doğru olmayan hareketlerdi bunlar. Politik bir tavır mıydı yaptığım bilmiyorum ama, bütün motivasyonum şuydu: Tabutun içinde ATM veya hesap cüzdanı olmaz, eft havale hiç olmaz. Para dediğin neydi ki? Elimin kiriydi ve ben o kiri daima yıkadım. Gayrimenkule giremedim, altın alamadım. Kıymet bilmek benim işim değildi. Fakat uzun zamandır öyle bir yokluktaydım ki kendimi tanıyamıyordum.
Hunharca harcamak, hesapsızca tüketmek istiyordum. Hamileydim de, içimde önlenemez bir alışveriş canavarı büyüyordu sanki. Çatal bıçaktan içkiye, don atletten beyaz eşyaya varana değin her şeye sahip olmak derdine düşmüştüm. Neden böyle olduğumu ben biliyorum, fakat size anlatmayacağım. Tek bilmeniz gereken: Talihim bir türlü dönmek bilmiyordu. Eskisi gibi şuradan buradan gelirim de yoktu, musluk tıkanmıştı. İtin, serserinin tekiydim ve beş parasızdım. Akranlarımın her biri hayat piramidinde ya yükseklere yükselmiş ya da aşağılara düşmüştü. Yaşım otuz beş, adım Sermest soyadım Soylu, ben ise sadece yerimde saymıştım. Hep dipteydim ve bilhassa kira ödemekte zorlanıyordum. Parayla ilişkim hiç de öyle pervasızca çarçur etmek üzerine değildi. Size hava atmak için yalan söyledim. Bunu da neden yaptığımı biliyorum, fakat size bunu da anlatmayacağım. Ne bir ailem ne bir telefonum var. Bu dünyada çakılı tek bir çivim bile yok. Bana ait tek şey günlük notlarım, onları da yakmak için yakın bir arkadaşıma vereceğim. Galiba ölüyorum. Yakın bir arkadaşım da yok. Yalan söylemek huydur bende, artık anlamış olduğunuzu düşünüyorum.
Kumar oynamaya bayılıyordum. Azıcık parayı üçe beşe veya yüze katlama olasılığının verdiği haz paha biçilemez. At Yarışları’ndan, kedi dövüşlerine, spor bahislerinden tombalaya varana değin oynamadığım oyun kalmadı. Babamdan kalan mirası böyle tükettim. Dedemden kalan arsaları böyle bitirdim. Dostlarımı böyle kaybettim. Artık zırnığım yoktu. Günlerim böyle geçiyordu. Derler ki kumar masasından kazanan kalkmaz, parası biten kalkar. Param bitmişti, fakat ben yine de oralardan ayrılamıyordum. Bu vazgeçemeyeceğim bir tutkuydu. Bir diğer tutkum da kadınlardı. Dipte veya yukarda nerde olursam olayım onlardan asla vazgeçemiyordum. Bu da doğa yasalarıyla oynadığım bir kumardı. Yüksekte isem zaten kadınlar benimdi, fakat dipteyken elde ettiklerimden aldığım haz başkaydı. Zoru başarmış sayıyordum kendimi ve mutlu oluyordum. Bilirsiniz bu duyguyu; teşekküre gerek yok bilmiyorsanız öğrendiniz.
Bir gün, içim oynamak-kazanmak ve eğlenmek isteğiyle dolu, tombalacının karşısındaki kaldırımda oturmuş, ayağımı mazgala sürtüyordum. Beni içeri almamışlardı. Geçen gece kaybetmenin üzüntüsüyle oyunda hile olduğunu öne sürmüş, olay çıkarmıştım. Gidecek başka yerim de yoktu, çünki emniyet bu aralar bu tür yerlere baskın üstüne baskın yapıyordu. Kapatılan kapatılanaydı ve son kale burasıydı. Yo yanlış anlamayın, basılmamış olmasının nedeni Gizlilik en yüksek düzeyde olduğu için değildi. Sadece o bölgedeki emniyet mensuplarına sağlam para yedirildiği için böyleydi bu. Yukardan aşağı beş harfli, adı d ü z e n: İyi para yediriliyor ve görmezden geliyorlardı işte.
Karşısında öylece oturuyordum işte. Dıştan bakınca kasap dükkânıydı. Buzhaneye açılan kapı ise başka bir dünyaya açılıyordu. İçerisi her sınıf ve cinsten insanlardan oluşan bir karnavalı andırıyordu. Bir keresinde İzzet Altınmeşe ile Madonna gelmiş, birlikte konser vermişlerdi. Hatta Rahmi Koç’la sarmaş dolaş çekilmiş bir fotoğrafımız bile var. Sözüm var, ancak benden önce ölürse yayınlayacağım, şimdi göstermem. Sözün kısası, oyuna alınmadığım için küskündüm, kızgındım ve planlar peşindeydim. Geceydi. Sokak lambasının ışığı kararsızca yanıp duruyordu. Arabalara asla ilgim olmadı, markasını bilmediğim siyah bir jeep üçüncü turunda önümde durdu. Kapısı açıldı ve içinde markasını bilmediğim fakat aynısını almak istediğim simsiyah gözlüklü ve baş örtülü bir kadın bana “Bin!” dedi. Normalde bana emir verilmesinden hoşlanmam, fakat o kadar dipte ve biçareydim ve üstüne üstlük kimsin necisin demeye üşeniyordum ki, denilene uyup arabaya bindim. Macerayı severdim, hele içinde kadın varsa bayılırdım. Belki de organ mafyasıydı, sokaklarda yaşayan kimsesizlerin organlarını ucuza kapatan bir kartelin başıydı ve beni gözüne kestirmişti. Gözlerimi açtığımda içi buz dolu bir küvette veya bir çöplüğün kenarında uyanmış bulabilirdim kendimi. Olamaz mı? Olabilir. Fakat umurumda değildi, dedimdi ya kadınlar ikinci tutkumdu. Birincisi de kumardı. Ve param olmadığına göre canımı masaya sürmekten ve bundan keyif almaktan başka şansım yoktu. Belki de organ mafyası bile değildi ve benim gibilerle olmaktan hoşlanan bir kadındı ya da sadece benim yapabileceğim basit bir işi vardı. Sözün kısası, kadınlarla olmak kumarın ta kendisiydi ve ben kumarı, artık iyice kavramış olduğunuz gibi, seviyordum.
Baş örtüsü, siyah gözlük, krem rengi palto, sıyrılmış paltonun altından fırlamış buğday bacaklar, üstünde kot şort ve deniz tatilinden yeni gelmiş gibi siyah bir sandalet vardı ayağında. Üstü kış ortası bahar altı da yazdı. Ne olduğu belli değildi. Belirsizlikler çoğunuzu korkutur ama beni oldum olası çekmiştir. Yol boyunca hiç konuşmadı, ben de konuşmadım. Yol boyunca dediğimden anlamış olsanız gerek bir yere vardık.
Bol kasisli ve Evreşe yollarını andıran darlıkta bir yoldan takır tukur geçip, rüzgârda salınan buğday başaklarının olduğu bir tarlaya ulaştık. Hava soğuk ve hafif sis vardı. Yalnızca prefabrik bir yapı bulunuyordu burada. At babafingosuna konmuş kelebeği çağrıştırdı bu bana. İnsanlık işte, tarlasal yalınlığa dayanamamış, prefabrik imzasını atmıştı yani. Arabayı durdurdu, baş örtüsünü çıkardı ve bu sefer de “İn!” dedi. ‘’İnerim ama bir şartım var.’’ dedim. ‘’Daha doğrusu bir sorum olacak.’’ Başıyla onayladı. ‘’Neden başörtünüzü çıkardınız?’’ dedim. Güldü. ‘’Güvenlik meselesi.’’ dedi. ‘’Güvenlik mi? Hımmm, tehlikeli bir yere gidiyoruz öyleyse.’’ dedim. Eşarbı göstererek ‘’Hayır, sadece bunu taktığım zaman trafikte çevirmelere takılmıyorum.’’ dedi. ‘’Polis çevirmeleri mi? Ne saklıyorsunuz ki?’’ dedim. ‘’Alkol.’’ diyip gülümsedi. ‘’İçtiğim zamanlar bunu takar rahatça dolaşırım. Size de tavsiye ederim. İşe yarıyor.’’ diye de ekledi. Sakallarımı kaşıyarak, güldüm. Alkol metre, er’kek polisler ve onların türban zafiyeti üzerine türlü erotik ve felsefî hülyalara kısa süreliğine dalıp, çıktım. Bu kadında karşı konulamaz bir cazibe vardı. İndim.
Kapısını çipil gözlü kel iri yarı ve badem bıyıklı bir vale açtı ve “Hoş geldiniz, patron.” dedi. Adam beni ise baştan aşağı süzüp, hiçbir şey demedi. Patronuna dönüp “Her şey hazır.” dedi.
Her şey hazır mı? Bi filmde izlemiştim zenginler böyle sokaktan buldukları insanlara kalabalık bir rus ruleti oynatıyor, hayatta kalanlar üzerinden para kazanıyorlardı. Eline silah verilmiş insanlar halka biçimi alıyor, içinde tek kurşun olan altıpatlar silahlar önündekinin kafasına dayanarak ateşleniyordu. Yere düşenin sahibi büyükçe para kaybediyor; hayatta kalanların sahipleri ise her tur başına kazanıyordu. Sona kalan da, ki bazan hiç kimsenin hayatta kaldığı olmazdı, büyük ikramiyeyi götürüyordu. Acaba bana da böyle bir oyun mu oynatacaklardı? Ölebilir miydim? Zaten artık ölüm korkusunu aşmıştım, yaşayıp yaşamamak umrumda değildi. Bu kumar hayatımın kumarı olacaktı. Böyle düşüncelerle dalmışken, patron kadının prefabrik kapının önünde durup bana “gel” dediğini duydum. Gittim. Ne tasarruflu bir kadındı böyle genellikle fiil kökleriyle konuşuyordu. İçeri girdim. Kapı kapandı ve ikimiz baş başa kaldık. Pembe bir ışık aydınlatıyordu içeriyi. Bir buzdolabı, bir televizyon ve bir yatak vardı sadece. Boş bulunup “Uu en sevdiğim sevişeceğiz galiba” dedim. Bana baktı, hiç tepki vermedi, sanırım kızdı diye düşündüm. Birden küçük bir kahkaha attı ve “aç” dedi. Şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemedim. Elimi yavaşça fermuarıma götürdüm. Yine güldü ve bir kez daha aç diyip sandaletiyle yere vurdu. Yere baktım. Orada küçük bir halı vardı. “Kaldır!” dedi. Kaldırdım. Çelik bir ev kapısı biçiminde minik bir kapak vardı. Hızlıca kadına kafamı çevirip, biliyorum, söylemenize gerek yok, açıyorum, deyip, açtım. Bugüne kadar çok kapıdan geçtim, fakat böylesini ilk defa gördüm. Aşağı bir merdiven iniyordu ve altından takım elbiseli adamlar ve şık giyimli kadınlar, elinde içki dolu tepsi olan garsonlar geçiyordu. Merdivenin başında da prefabrik binanın dışında bekleyen adam vardı. Bu nasıl buraya geldi diye düşünürken patron denilen kadına baktım. Şaşkınlığımı anladı ki eliyle kapıyı işaret etti. Kapıyı açıp baktım adam yine oradaydı. Kadına “İkiz bunlar demek, ha ha” dedim. Yoktu. Merdivenden aşağı inmişti, bana gir ve kapa dedi. Girdim ve kapadım. Merdivenin ucundaki kel ve iriyarı adama “Tek yumurta mı çift yumurta mısınız” diye sorup, gülümsedim. Hiç ses etmeyip öylece baktı. Sessizliği bozmak gibi bir inadım vardı, “Benimki de soru, tıpkısınız, tabii ki tek yumurta olacaksınız. Peki, hanginiz büyük, kaç dakika fark var aranızda?” diye lakayt soru sordum. Yine ses etmedi. ‘’Aynı anda mı çıktınız a..’’ diyordum ki patron kadın elimden tutup beni çekmese ısrarla sormaya devam edicek, hatta böyle devam ederse kavga çıkartacaktım. Hırslanmıştım. Alkolden mi böyleydim? Kibir tüm ruhuma mı yayılmıştı yoksa? İlerlerken patron kadın bana dönüp “Herkes senin yüzüne gülmek zorunda değil, vazgeç şu huyundan.” dedi. Elimi tutuyordu. Ne! Elimi mi tutuyordu? Ciddi bir alkol problemi eşiğindeydim galiba. Elimi tutuyordu ve sanki beni eskiden beri tanıyordu. Uzun süre donmuş bir vaziyette ona baktım, rahmetli eski karıma benziyordu. Uzun yıllardır onu unutmak için tedavi görüyordum, fakat yine karşıma çıkmıştı. Bir deniz tatilinde hırçın dalgalar onu benden almış, bizi ayırmıştı. Beni dul, çocuğumuzu da öksüz koymuştu. Yalan söyledim, eski karım yoktu, üstüne üstlük hiç evlenmemiştim bile. Beni çekti ve sallanan bar tipi bir kapıdan geçtik, kocaman ışıltılı avizelerin olduğu devasa bir salona çıktık. Gözlerim kamaştı, kapadım.
Birisi boşta kalan elime bir şey sıkıştırıyordu. Gözlerimi alışması için yavaşça açınca karşımda prefabrik yapının önünde duran adama benzeyen merdivenin dibindeki adama benzeyen bir adam vardı. Şaka mı bu, üçüz mü bunlar diye düşünürken etrafta bunlardan onlarca olduğunu fark ettim. Kel, çipil göz, iri yapı ve badem bıyıklı garsonlar ve korumalar. Etrafında bir sürü parlak taş olan gözlüğü alıp taktım. Bu sayede gözüm yüksek ışığa çabucak alıştı. Kalabalığın arasından hızlıca geçip giderken ki bizi gören herkes dönüp başını eğerek saygıyla selam veriyordu, benim gibi taşlanmış gözlüklü hırpani heriflerle femme fatale kadınların kol kola olduklarını gördüm. Aralarında gazetelerin magazin sayfalarından tanıdığım sosyetik simalar, şarkıcılar ve modeller da vardı. Hatta ismini vermek istemediğim fakat kendisini hepinizin çok iyi bildiği bir tanesi yanımdan geçerken bana göz kırptı ve benim masum babafingomu avuçladı. Çok yalan söylediğimin ve bu huyumu artık öğrendiğiniz için heyecanlanmadığınızın farkındayım, fakat bu dediğim ne yalandı ne fantezi, katıksız gerçeğin ta kendisiydi. O ekranlardan tevazusu ve ağırbaşlılığıyla bildiğiniz kişi bana göz kırptı ve malzememi avuçladı. Yeryüzünün yüzde doksanı sularla kaplıydı, insan vücudunun üçte ikisi suydu ve ben sırılsıklam oldum. Burası hakikaten gördüklerimizin ötesinde başka bir dünyaydı.
Yine bir kapıdan geçtik. Bu sefer bir gece klübüydü. Düşünebiliyor musunuz, ıssız bir buğday tarlasının ortasında, yerin altında apayrı bir dünya. Sonunda başıma ne geleceğini bilmiyordum, ölümü aştığımı söyledim fakat o da bir yalandı, şimdi ölmek istemezdimç Keyfim gısgıcırdı, naber? Başıma bundan daha ilginci gelemezdi herhalde diye düşünürken bir şey daha oldu. Dans etmekten anlamazdım, dans edeceğimi ummazdım, bir kütükten farksız olduğumu düşünmüşümdür genellikle. Fakat o kulak patlatan müziğe rağmen bizi görenler yine oldukları yerde dönüp selam veriyor ve rahat geçişimize imkan sağlıyorlardı. İlerlerken patron kadın birden elimi başında döndürüp dans etmeye başladı. Bu, vücudu aracılığıyla bana yolladığı bir emirdi ve ona katıldım. İçimdeki Yonca Evcimik ve Birkaç İyi Adam onları yıllarca saklı tutmuşum da bugün zamanı gelmiş gibi coşkuyla ortaya çıktılar. Klüp çığlıktan ve alkıştan yıkıldı. Fena dans ettik. Kafamda viski şişesi onu düşürmeden dans ede ede bir diğer kapıya kadar ağzım kulaklarımda geldik. Şişeyi kahkahalarla biraz içtikten sonra kalabalığın üstüne doğru fırlattım.
Arkamda kaç yaralı, kaç küfür bıraktım bilmiyorum. Patron ise gülmüyor, hiçbir şey olmamış gibi, coşkuya dair tek belirti taşımaksızın duruyordu. Kapının kenarındaki bir cihaza gözlerini yaklaştırdı ve kapı açıldı. Yine aynı çipil kel iri badem adamlar karşıladı. Uzun yeşil yemyeşil bir koridordu bu. Yürüdük. Bu son herhalde diye düşündüğüm bir kapıyı daha açtık ve karşımıza bir çok dinden semboller barındıran bir yapı çıktı. Kendimi vasati, hamasi ve fuzuli bir yerli dizi setinde gibi hissettim ve ortaya “Uuu tapınak şövalyeleri, masonlar ve kebapçılar; alırım bir dal.” dedim. İnanın ne dediğimi bilmiyor, şuursuzca geveliyordum, hatta konuşan ben değilmişim de, konuşturuluyormuşum gibiydim. Duvarlar kavramakta zorlandığım çizimlerle doluydu. Başım viskiyi hızlı diktiğim için dönüyor, beynim çok hızlı çalışıyordu. Birden patrona dönüp, çizimleri göstererek “İşte bunlar hep iç huzursuzluğu. Ben huzursuzluğumu susarak kanıtlamaktan yanayım. Çizmeselerdi daha iyiydi.” dedim. Son görüşümü duymazdan gelerek “Ah şu yanılsamalar. Sen susarak değil, konuşarak kapatıyorsun huzursuzluğunu.” dedi. Yakalanmış bir keklik gibi şaşkın kaldım, yüzümün kızardığını hissettim. Özensizce “Beni çoktandır tanıyormuş gibi konuşuyorsunuz, oysa tanışalı sadece yaklaşık iki saat oldu.” dedim. Ama dediklerimin hepsi doğru biliyorsun diyen bakışlarıyla cevap vermeye yine tenezzül etmedi. Onun gibi çekici ve ağırlığı olan bir kadının bana dair hükümler sürüyor olması hoşuma gitmişti. Bar bölümüne girdiğimizden beri ona yaş, memleket, medeni durum, iş güç gibi sayısız soru sormuştum, fakat hiçbirine cevap vermedi. Kırıldım. Biraz kırıldım. Yok, galiba çok kırıldım. Hatta sanırım çok kırıldım ve ufalandım, sorularımın cevaplanmayışına. Aman, uygun zamanda uygun kişiye herkes içini dökerdi; demek ki uygun bir adamdım da uygun bir yerde değiliz diye iyimser biçimde düşünüp, bu kırılma konusunun üstesinden geldim. Susarak değil, konuşarak kapatıyorummuş. Aslında oldum olası birinin benimle ilgili kanaatini anlatmasını severdim, beni ben yapan takıntım da buydu. Gülümsedim ve nerden aklıma geldi, bilmiyorum “Konuşarak kapatıyorum demek… Hüsamettin Tambay gibi mi?” dedim. Kahkaha atıp, daha önce kolunda olup olmadığını bilmediğim çantasından bir tabaka ve onun içinden de bir ince sigara çıkarttı, gıpgri dudaklarının arasına yerleştirdi. Yakmayıp, bekledi. Hüzün baş göstermişti yüzünde. Bana bakıyordu, gözlerimin içine. Böyle şeylerle aram yoktu, nezakete kafam basmazdı, yine geç anladım. Tabii ya sigarasını yakmam için bekliyordu.
Çakmak taşımazdım, fakat sanki bir kuklaydım da, yukardan biri ipimi çekmişti de, elim vücudumda gezinip, göğüs cebimde durdu. İçinden nerden geldiğini bilmediğim zippo bir çakmak çıktı. Yaktım. Hızlıca iki nefes alıp “Bütün yazarlar gibi. Onlar yazıyor, sense konuşuyorsun.” dedi. Konu bana gelmişti ve ben buna, daha önce de dediğim gibi, bayılıyordum. Üstelik cümle içinde yazarlarla bir tutuluyordum. Birinin beni farketmesi ve böyle benzetmeler kullanması hoşuma gitti elbette. Birbirimizi kandırmayalım, flörtüm okur, size de öyle olmuştur. Şımarıp, önleyemediğim kibrime yenildim ve yanağından tatlı kısss diyip makas aldım. Neredeyse herkesin önünde saygıyla eğildiği patronun yanağından makas aldım! Ben. Ser-mest Soy-lu! Sanırım aşırı alkolden bayılmış ve rüyalar görüyordum. Üstelik daha demin güzelliği altında ezilmiyormuşum gibi tatlı kıss diyip aşağı da çekmiştim onu. “Lan sen kimsin?” diye bağırıp bir tokat attım kendime.
Uyanmadım.
Karşımdaydı, kapının ötesindeydik ve gülümsedi. Girdiğimiz yer o kadar devasaydı ki sesim tahminen iki dakika sonra geri geldi. Kapıda yine o çipilkelbademiri adamlardan biri vardı. Patronun gülümsemesi, alkolün iteklemesiyle birleşince ihtiyatsızlık kaçınılmaz oldu ve adama tip tip bakıp “Fotokopide mi çoğaldığınız lan siz?” dedim. Bu da beni umursamayıp boş boş baktı. Öfkelendim. Kimsin lan sen diye sormak için yakasına yapıştım. Fakat gerek kalmadı. Çünki girdiğim salon öylesine devasaydı ki kendimi tokatlamadan yani iki dakika önce kendime söylediğim “Lan sen kimsin?” cümlesinin yankısı geldi. Adamı dut ağacı gibi silkelerken bile bana hiç agresif bir tepki vermedi. Sadece ensesinden ateş çıktı. Ne!! Ensesinden ateş mi çıktı?! Ben de aynı böyle şaşırmıştım. Ensesinden çıkan ateş bütün vücuduna yayıldı ve kısa bir sürede bütünüyle kül olup gitti. BİM’den alınan dondurulmuş köfteler gibiydi bu herif’ler, büyük görünüyorlardı fakat pişirince küçülüyorlardı. Meğer bu bir örnek adamlar naylondan robotlarmış, öğrenmiş bulundum.
Patron beni çekti ve ileriye doğru sürükledi. Duvarlara artık bakmıyordum çünki artık kusacak gibiydim. Çok ilerde karaltılar belirmeye başladı. Yaklaştıkça ki yaklaşmamız beş dakika sürdü, tam bir ızdıraptı; o karaltılar önce tek tek noktalara, o noktalar da bir bir insanlara, o insanlar da toptan saygın ve bilinir insanlara dönüştüler. Tiyatro salonundakilere benzer bir oturma biçimi vardı. Yine herkes biz geçerken başını eğerek patronu selamlıyordu. Bu kadar yoğun bir sessizlikte bakışların bana dönmesinden her zaman utanırdım, yine utandım. Gece klübünde tersi olmadı aslında, orda da utandım fakat bunu dans ederek gizledim. Burda ise gizlenmeme imkân yoktu, başımı patron gibi dik mi tutsam yoksa öne mi düşürsem bilemeyip, hızlıca göğsüme düşürdüm. Allah’tan gözlüklerim vardı. Alttan gizlice insanlara bakıyordum. Kimler yoktu ki? En arkalarda milletvekillleri, bloggerlar, fenomenler, emniyet müdürleri ve dönerciler; onların önünde bilim insanları, şarkıcılar, gazeteciler; onların önünde oyuncular, düğün fotografçıları, bakanlar; onların önünde kantinciler, futbolcular, ve dansözler; onların daha önünde de yazarlar, yönetmenler, mütahhitler, başkanlar diye giden bir sürü ıvır zıvır vardı işte. Kimisi bana beğenmemiş gibi dudak büzdü, kimisi de epey iş var der gibi kaş kaldırdı. Sonunda tam ortada boş iki koltuk vardı oraya oturacağız diyip sevindim. Patron oturdu, ben oturamadım. Çünki koltukta sakız vardı ve ben prensip olarak sakızlı koltuklara asla oturmam. Koltukta sakız makız yoktu, iki kişi koluma girdiler ve beni karanlık bir yere çektiler. Koltukaltımdan tuttukları için gıdıklanıp, kahkahalar atmaya başladım. Duramıyordum. Ağzımı bantlayıp oturttular. Hep böyle olurdu, bir kez dokunulmayagörsün, duramazdım. Işıklar açıldı, karşımda büyük kıpkırmızı bir perde vardı. Gülerek yanıma yöreme baktım. Sağımda bir işçi, onun sağında bir hipster, onun sağında simitçi, onun sağında bir belediye temizlik görevlisi, onun sağında bir sürü dizide gördüğüm bir figüran, onun sağında bir dilenci, onun sağında ihtiyar ve benim solumdakiler falan derken toplamda on iki kişi olduğumuzu fark ettim. Arkama baktım. Tam hizamda patron kadın vardı ve onun yanındaki boş olan koltukta da Amerika Birleşik Devletleri Başkanı oturuyordu. Aramızda kalın büyük bir cam yer alıyordu. Hepsi ayağa kalkmış saygıyla bekliyor, arkama doğru bakıyorlardı. Gülmeye devam ediyordum. Birden üç el ateşli silah sesi duydum. Korkudan öne eğildim. Yanımdaki işçi ile solumdaki hayat kadını vurulmuş yerde kanlar içinde yatıyordu. Kulaklarım çınlamış, görüşüm bozulmuştu. Sahnedeki perde açılmıştı fakat o kadar yoğun ışık vardı ki seçemiyordum. Kendimi suçlu hissettim, acaba güldüm diye mi onları vurdular derken arkama dönüp patronu arandım. Oradaydı ve bana aferin der gibi göz kırpıyordu. ABD başkanı ise ağlıyordu. Patronun solundaki de Moda devi Giorgio Armani’ydi ve o da böğüre böğüre ağlıyordu. Biz camın önündekiler on iki kişiydik ve camın arkasındakiler de on iki kişiydi. Birkaç sol yanlarında Sokrates vardı ve o da ağlıyordu. Onun hizasına bizim safımıza baktım yerde kanlar içinde yatan Tezer Özlü‘ydü. Allah taksiratını affetsin, bu kişi bir yazardı ve çayın yanına güzel giden iyi kitapları vardı. Üçüncü kurşun da ona gelmişti demek. Olanlara hiçbir anlam veremedim, ne güzel eğleniyorduk, bu siktiğimin silahı da nereden çıkmıştı şimdi? Kalkıp kaçmayı düşünürken sağımdaki hipsterın birden fırlaması ve vurulup yere düşmesi bir oldu. Anladım ki kaçış yoktu. Onun arka hizasındaki kim diye baktım Seda Sayan’dı. Bu ne biçim işti böyle? Kokainmandım ve uçuştaydım da haberim mi yoktu? Bu kesinlikle bir rüyaydı.
Değildi, bir türlü uyanamıyordum. Bağırmaya başladım. Ben bağırdıkça salonsa alkıştan yıkıldı. Başkasının acısından gizliden gizliye zevk duyulur derlerdi, doğruymuş. Bunlar bırakın gizliliği, zevk aldıklarını alenen belli ediyorlardı. Sahnedeki ışıklar azalınca herkes yerine oturdu. Ağlamamı kestim ve gördüklerime inanamadım. Bu kesinlikle bir tv şov programıydı. Milyarlarca insanı aynı gün aynı saatte sürekli olarak ekran başına kilitleyebilen bir tv şov programı hem de! Sahnede dikdörtgen bir masa ve yüzleri bize dönük oturanların hepsi tanıdıktı. Bir yerlerde gizli kameralar olmalıydı, etrafıma bakındım. Yanımda ölen işçinin yanındaki sandalyede oturan amca bana birilerinin duymasını umursamıyormuşçasına yüksek bir ses tonuyla “Şaşırma, evlat.” dedi. “Gördüklerin doğru. İşte bunlar dünyanın yüzde binini yiyip sefasını süren sömürünün ve yoksulluğun sebebi yüzde birlik kesim.”
Amcaya dikkatli bakınca tanıdığımı fark ettim. Bu şarkılarını sevdiğim adamın ta kendisiydi. “Aa, sen Suavi’sin.” dedim. ‘’Gel öpücem.’’ Dediklerimi anlamamış olacak ki, cevap vermedi. Ayağa kalkıp yanıma geldi ve gülerek ağzımdaki bantı çıkartıp, evet şimdi tekrarla bakayım der gibi bir işaretle yerine oturdu. Gülümseyerek cümlemi tekrarladım. ‘’Aa, sen Suavi’sin. Gel öpüjem.’’ Suratı öyle bir asıldı ki “Kim yahu bu Suavi? Yeter artık. Ben Marks’ım. Karl Marks.” dedi. Başını yere eğmiş, ayağını yere sürtüyor, karlmarks karlmarks diye tekrarlıyordu. Ah, tabii ya… Fena pot kırmıştım, onu mutlu etmek istedim. “Epey alkollüyüm, afedersiniz. Fakat şüphesiz ki Komünist Manifesto nefis bir romandı. Kahramanı öyle derinlemesine üç boyutlu işlemişsiniz ki, ne Dostoyevski ne Nihat Hatipoğlu romanları, hiç bir eser o güce erişemedi bugüne kadar.” diyip göz kırptım. Kafasını kaldırdı, gözleri öyle açılmıştı ki sevincini anlamamak için salak olmak gerekirdi ve ben salak değildim. Kısık, üzgün ve biçare bir tonda “O bir roman değildi ki.” dedi. O an tam algılamamış olduğumdan, daha da neşelendirmek için “Laz Kapital de epey komik bir oyundu.” dedim. Sonra bir el silah sesi duyunca sustum. Baktım, Marks’ın başı göğsüne düşmüştü. Hassiktir öldü dedim içimden. Benim yüzümden. Benim yüzümden. Benim yüzümden. Uğursuzluğumu her tarafa saçıyordum işte. Okul yıllarımdan kalma bir alışkanlık olsa gerek “Ben konuştum o konuşmadı” diyip, ayağa kalktım ve ekledim “Beni de vurun ulan!”
Onu vuran Ali Ağaoğlu’ydu. Elinde bir revolver tutuyor ve silahın namlusundan çıkan dumanı üflüyordu. Peki, elinde keleş bana doğru tutan kimdi biliyor musunuz? Acun Ilıcalı. Evet. Masada Leonardo Da Vinci’nin Son Akşam Yemeği Tablosu gibi oturmuş on iki kişiden biri de oydu. Survivor, Var mısın Yok musun gibi insanlığa merhametsizliği, çürümeyi, yalnızlığı, yeteneksizliği ve güvensizliği normalleştiren popüler işleriyle bildiğimiz, muhabirlikten kanal sahibi olmaya yükselmiş; başarılı bir girişimci mi veya şanslı mı yoksa destekli biri mi olduğuna dair türlü şüpheler taşıdığım, kişinin ta kendisi. Bir müddet sonra başını birini selamlar gibi eğdi ve silahı indirip, oturdu. Baktığı yöne kafamı çevirip baktım. Patron kadının ta kendisiydi. Sağlam bir tombala çekmiştim galiba: Bu patron anlaşılan her şeye kadirdi. Neler oluyor ulan nereye düştük böyle diye düşünürken şunu fark ettim. Biz on iki kişiydik, arkamızda on iki kişi vardı, sahnede de on iki kişi vardı. Herkesin hizasında biri varken benim ve patronun hizasındaki sandalye ise boştu. Sayılar, dinler, semboller, hikayeler, mitler derken kafamdan duman çıktığını hissetmeye başlayıp durdum. Düşünmekten vazgeçtim. Çözüp ne yapacaktım, ki zaten irademin mevzubahis olmayacağı bir yerdeydim. İrademi o jeep’e bindiğim an kaybetmiştim. Başımız sağolsun.
Size masada oturanları sayayım da, cümbüşü görün. Sol baştan: beyaz çoraplarıyla Micheal Jackson, pos bıyığıyla Nietzche, zeytin çekirdeğiyle Serdar Ortaç, havada duruşuyla Buddha, kalçalarıyla Shakira, başında takkesiyle Hakkı Bulut, ortası boş sandalye, Hz İsa, Ciciş Kardeşler, Ali Ağaoğlu, Polat Alemdar, Angelina Jolie ve Acun Ilıcalı. Bunları izlerken Rahmetli Marks’ın dünyanın sefasını süren yüzde birlik kesim dediğini hatırlayıp, “Vay be, demek dünyayı Türkler yönetiyor ha” dedim kendi kendime. “Üstelik Türkler çoğunluktaysa bu müslümanlar da dünyaya egemen demektir.” diye de eklemeyi unutmadım. Ben böyle düşünürken Serdar Ortaç’ın onuncu yıl marşını söyledikten sonra yarışmamız başlıyor dediğini duydum. Fakat salonda önce bir uğultu sonra bir çığlık yükseldi.
Marks dirilmiş, ayağa kalkmıştı. Masadakilerin hepsi ona ateş etmeye başladı. Yüzlerce kurşun yedi, bana mısın demedi. Resmen yıkılmayan adamdı. Hepsi birden ateşi kestiler, arkama bakıyorlardı yine. Patron kadın başparmağını yukarda tutuyordu. Masadakiler ağlamaklı bir biçimde yerlerine oturdular. Korumalar bulunduğumuz alana girip Marks’ı oturttular. Her yanı delik deşik olmuş, çeşme gibi oluk oluk kan akıtıyordu. Bana dönüp “Laz Kapital benim fikirlerimi güldürü biçiminde anlatmaya çalışan Karadenizli Yılmaz Okumuş’un eseri. Her ülkede böyle şiveyle beni anlatmışlardır. O da onlardan biri işte.” dedi. Bense hayranlıkla karışık “Baba, yaralısın, yorma kendini.” dedim. Bana gülümseyip “Bişiycik olmaz. Ben ölmüyom ki. Ölemiyom.” dedi. Sonradan düşündüm de, sanki bir sıkıntısını paylaşacakmış gibi ağzını hevesle açmıştı ki, ah şu boşboğazlığım, araya hızlıca girip “Biliyorum, ölümsüzsünüz, anılarınız mücadelemizde yaşıyor. Bu arada” dedim “Türkiye ile alakadar olmanız beni mutlu etti, üstad.” Kahkaha koyverip “Çık lütfen bu üçüncü dünya kafasından. Elbette sizi bileceğim, hem dünyayı yönetiyorsunuz hem de artık bu işler çok kolay. Google’a adımı yazıyorum ve her türlü bilgi önüme düşüyor. Öyle haberdar oluyorum.” dedi. Hayranlığım bir kat daha artmıştı. Herkesin saklayarak yaptığı bu kendi ismini arama işini o alenen söylemekten imtina etmiyordu. Tam bir şey diyecektim ki iki el silah sesi ve peşinden konfeti yağmuru altında İbrahim Tatlıses ve Eminem’in birlikte şarkı söylediklerini duydum. Yerde vurulmuş yatanlardan biri Foucault diğeri de Atilla Taş’tı. Felsefenin sol ve sağ akciğeri sökülmüştü. Gözümden yaş geldi. Salon ise Ağrı Dağı’n Eteğinde Uçan Güvercin olsam düetiyle yıkılıyordu. Görevliler son ölüleri de kaldırdıktan sonra toplamda altı kişi kalmıştık ve gong sesi duyuldu.
Ciciş Kardeşler ilk yarışmanın dövüş olduğunu söylediklerinde kalan rakiplerime baktım. Kime dişim geçer kime geçmez hesapladım. Fakat dövüşeceklerin biz değil de, sahneye çıkarılan ünlüler olduklarını anladığımda durdum. Bizden istenilen dövüşü kimin kazanacağını söylememizdi. Sahnede Adele, Yıldız Tilbe, Leonard Cohen, Burak Yılmaz, Cristiaono Ronaldo, Müslüm Gürses, Bukowski, Hasan Ali Toptaş, Bridget Bardot ve Türkan Şoray vardı. Tabloya bakınca Türkler dünyaya karşı veya dünya Türklere karşı diyebilirdiniz.
Önce yapılacak müsabakaların hepsinin sonunda kimin birinci olacağını sonra da tek tek turlar için kimlerin galip geleceğini söyledik ve notlar alındı. Ben birinci bire doksan oranıyla Müslüm Gürses olur dedim. Herkes bana güldü.
İlk yarışma dövüştü ve Türkan Şoray ile Bridget Bardot arasında oldu. Çoğumuz Bardot’ya oynadık. Nitekim öyle de oldu. Bardot olağan üstü Meme ve dudak teknikleriyle yalnızca masumiyet kartı olan Türkan Sultan’ı mahvetti. İkinci yarışma Bukowski ve Hasan Ali arasında yüz kelimeyi anlamlı cümlelerle hızlı yazma idi. Ben tahmin öne sürmedim. Eşit sürede bitirip, berabere kaldılar. Bu yüzden aralarında her şey serbest boks maçı yaptırıldı. Ben ve Marks Hasan Ali dedik. Dediğimiz de oldu. Bukowski o kadar sarhoştu ki Hasan Ali gibi zarif bir insanın karınca incitmez narin tokadıyla yerle yeksan oldu. Üçüncü yarışma Ronaldo ve Burak arasında Rus ruleti oldu. İki tabanca vardı. İkisi de kendi kafalarına dayadılar. Ben taklitler hakikatleri yaşatır düşüncesiyle Ronaldo kazanır ve Burak dördüncü turda ölür dedim. Bu işte çok iyiydim. Dördüncü dönüşte boncuk boncuk terleyen Burak öldü. Hızını alamayan Ronaldo ise tetiğe basmaya sonuna değin devam etti. Fakat ölmedi. Meğer o boş silahı seçmiş. Bu esnada salonsa heyecandan çıldırmak üzereydi. Kalp krizi geçirenler oldu, erken müdaheleyle kurtarıldılar.
Oyunların hepsi bittikten sonra puanlar toplandı ve finale Müslüm Gürses ile Leonard Cohen kaldı. Benimle Marks’ın puanları eşit, en yakın diğer rakibimle aramda beş, diğeriyle otuz beş puan vardı. Denge her an değişebilirdi çünki final yüz puandı. Ne kazanacağımı bilmiyordum, sonunda kaybedebilir ortadan kaldırılabilirdim de, fakat nedense sakindim ve mutluydum. Galiba uzun süredir üst üste kaybettikten sonra kısa sürede böyle üst üste kazanmak beni mutlu etmişti. Biraz ara verildi ve patronla bir araya geldik.
Bana sımsıkı sarılıp, bu işi başarabileceğini hissetmiştim, dedi. “Bir şey başarmış sayılmam, Henüz bitmedi.” dedim. Şefkatle gülümseyip “Saçmalama” dedi “Sen en büyük kumarı tereddütsüz arabama binerek oynadın zaten.” Tereddütsüz mü? Bilseydi genellikle ne kadar kararsız olduğumu, bu fikrinden vazgeçerdi. Bozuntuya vermedim. Biri bana iltifat edince dengemi kaybederdim, yine öyle oldu, ne diyeceğimi bir an bilemedim. Alelacele ‘’Sizin bu işten kârınız nedir?’’ diye sordum. Gülümseyerek ‘’Senin bu işten kârın nedir?’’ dedi. Sahi bu işten kârım neydi?
Niye buradaydım?
Neden o arabaya binmiştim?
Kumarsız asla yapamaz mıydım?
Bu nasıl bir tutkuydu böyle?
Yoksa acaba kumar tutkusu dediğim şey daha yüce bir tutkunun arayışı mıydı? Derinlerde saklı, unutulmuş bir yoksunluktan ötürü mü böyle varlığımı masalara sürebiliyordum? Ne yapıyordum?
Kumarbazdım, kayıptım ve daima sermesttim. Ne istiyordum? Hiçbir şey istemiyordum. Her şeyi istiyordum. Rüyada mıydım, halüsinasyon mu görüyordum yoksa uydurduğum kurmacaların içinde mi bulmuştum kendimi? Kimdim? Ser, mest Soy, lu. İsminin kaderini yaşayan bir zavallı mıydım yani? Trilyon tane soru geçti böyle kafamdan. Gözlerimi patronun gözlerine dikip ‘’Daha belli değil.’’ dedim. ‘’Kâr dörde ayrılır’’ dedi. ‘’Kısa ve uzun vadede küçük ve büyük olarak. Sen uzun bir zaman sonra bu gece yaşadığın olayların sıcaklığı azalınca, uzaktan durup bugüne bakacaksın ve göreceksin ki, senin kendine inancın eksikmiş, bu yüzden daima kaybediyordun. O hırpaniliğin ve kendinden vaz geçmişliğinle kaldırımda otururken ben sana bu inancı geri verdim. Seçilmek kim tarafından seçildiğine bağlı olarak herkesi onore eder ve neşelendirir, kişiye yaşamak coşkusu katar. Yaşamak coşkusuna sahip olan insansa kazanmaya mahkûmdur. Seni aldım, buraya getirdim, dört kapıdan geçirdim. Burada her şeyin bir anlamı var, hiçbir şey tesadüfi değil. Evren ikimizi bir araya getirdi; benim fazlalıklarım senin eksikliklerine, senin eksikliklerin benim fazlalıklarıma iyi geldi. Eksiklik yara, fazlalık ise merhemdir. Her merhem yarasını arar. Yarasını bulamayan merhem yara’ya dönüşür, bir başka yaranın ta kendisi olur. Bu yüzden fazlalık bir merhem olduğu gibi, her fazlalık da bir yaradır. Şimdi bana kârımı mı soruyorsun? Kısa veya uzun, küçük ya da büyük. Belki sadece bu, belki daha fazlası, ne fark eder? Beni boş ver, kendine odaklan.’’ Dedikleri o kadar çok kafamı allak bullak etmişti ki, ben Sermest Soylu gelişine yaşardım, bu konulardan anlamazdım. Ona bir şey demek istiyordum fakat yetersiz kalırım diye ne diyeceğimi bir türlü bulamıyordum. Sanırım endişeli biriydim. Bir yandan anlatımı, dudak ve kaş hareketleri beni öylesine etkisi altına almıştı ki, kazandığım oyunlar üstüne iltifatından olsa gerek yine kibrime yenildim ve kendimi tutamayıp ‘’Kumarı siktir et, o çocuk oyuncağı. İyi, güzel hoş konuşuyorsun da, sevişecek miyiz sevişmeyecek miyiz?’’ dedim.
Tabii, demedim. İçimde prova ettim. Bunun yerine ‘’Finali başaramayacağımdan korkuyorum. Marks gibi bir rakibim var.’’ dedim. Dünyayı çınlatan bir kahkaha koy verip ‘’Şu tabloya bakar mısın, ikinizin de puanları eşit.’’ dedi. ‘’Ama o ölümsüz.’’ dedim. ‘’Ah, yine bir yanılsama. Unutma, Marks da ölümsüz olmazdan evvel sadece bir ölümlüydü.’’ dedi. ‘’Yani?’’ dedim. ‘’Yani kendini onun son hâliyle kıyaslama. Kıyaslamak gibi bir dalgınlıkta bulunacaksan da şunu hatırla: bir ölümsüzle yarışıyor, onunla aynı puandaysan sen de ölümsüzsün ve kazanmaya mahkûmsundur, demektir. ’’ dedi ve sarıldı. Sarılınca içime bir tazelik yayıldı. Sımsıkı sarıldı. ‘’Sen çoktan kazandın, Sermest. Gidiyorum bu.’’ dedi ve yanağımdan öptü. Gitti. Yanağımdan öptü. Sanki yanağımda bir pürüz vardı da, dudakları sürülünce geçti. Yerime oturdum.
Son etapta iki galibiyet alan şampiyon olacaktı. Ciciş Kardeşler yine sahne önündeydi ve bu sefer ellerinde bir torba tutuyorlardı. Benle Karl Marks’ın önüne gelip, yayıla yayıla bir ses tonuyla ikiniz eşit puanlarda olduğunuz için aranızdan biri bu torbadan kâğıt çekecek ve ilk oyunu belirleyecek, hanginiz yapmak ister, dediler. Ben ve Marks birbirimize, lütfen sen, lütfen sen diyerek öncelik tanımak istedik. ‘’Lütfen, ağbi, sen büyüğümsün. Önce sen çek.’’ dedim. ‘’Ne ağbisi ulan, hiyerarşiye karşıyım, bana ağbi deme.’’ dedi. Sanırım Ciciş Kardeşler’in cazibesi ona böyle şeyler dedirtiyor deyip, bozuntuya vermedim. Torbadan çektim. Kâğıtta yazan şuydu: Hülya Avşar’ı İbrahim Tatlıses gibi öpmek. Bir anlam veremedim. Karl Marks sevinçten dört köşe olmuş, salonsa ıslık alkış kıyamet yıkılmaktaydı. Kimileri aç aç aç diye bağırdı. Ciciş Kardeşler üstlerinde bikinileriyle kalıp, sahneye çıktılar. Yanlarına Müslüm Gürses ve Leonard Cohen getirildi. Yirmi beş puanlık ilk yarışma şuydu, İbrahim Tatlıses’in üstüne kitaplar yazılmış ve akademik çalışmalar yapılmış genellikle Hülya Avşar’la bilinen dünyaca ünlü Emikleyerek Öpme Sanatı’nı başarılı bir şekilde hangisi icra edecekti.
Tahminimi yapmadan önce kısa bir fikir yürütme yaptım. Cohen de Gürses de duygusal insanlardı. Fakat Müslüm içe dönük ve çekingenken, Leonard dışa dönük ve zıpır bir herifti. Müslüm çilekeş ve karamsarken, Leonard hazcı ve iyimserdi. Üstelik şiir yazıyordu ki bu onu tam bir tehlikeli kılıyordu. Şiir yazan erkeklerin cinsel iştah ve becerilerinden korkmalıydınız. Müslüm Gürses’e nazaran Leonard Cohen emikleme işinde iyi sayılabilirdi ve muhtemelen daha tecrübeliydi, zaten Batılı bir insandı. Oyumu Leonard Cohen’e verdim. Yarışma başladı ve salonda nefesler tutuldu. 2 dakika 18 saniye sonra Leonard Cohen birinci Ciciş’ten dudaklarını aldı. Ciciş kanatlanmış ve havada uçmaktaydı. Masadaki Hz. İsa istavroz çıkarıyor, Hakkı Bulut avuçlarını açmış dua ediyordu. Herkes şaşkınlıktan dilini yuttu. Birinci Ciciş kuş olup, gökyüzüne ağdı.
İkinci Ciciş ile Müslüm Gürses karşılıklı duruyorlardı. Fakat Müslüm eline mikrofonu alıp, boğuk-sakin tonuyla ‘’Demin efsane bir şey yaşadık burada. Hiçbir film, hiçbir destanda böylesi yoktur. İbrahim Tatlıses bile böylesi öpüşmemiştir. Leonart kardeşimi tebrik ediyor ve ilk etaptan çekileceğimi belirtmek istiyorum. Onun üstüne çıkılamaz, Leonart’tan sonra dudak emiklenemez. Alkışlar!’’ dedi. Tüm misafirler böylesi bir bilgelik ve dirayet karşısında hayranlıktan ayağa kalkmış, alkışlıyordu. Salonda birden ‘’Elli elli yüz, biz Müslümcüyüz.’’ ve ‘’Müslüm Baba, Müslüm Baba’’ sesleri yükseldi. Bana sorarsanız kalabalığın önünde öpüşmekten utandı da, yarışmayı kaybetmek pahasına ustaca bir manevrayla bu demeci verdi. Fakat netice itibariyle Müslüm Gürses o gün orada o tavrıyla Baba olmuştur.
İkinci yarışma için tek kalan Ciciş torbayı Karl Marks’a uzattı. Ben mi yanlış duydum, yoksa alkolün ve yoğun geçen yarışmaların artan etkisi miydi bilmiyorum ama burada yer veremeyeceğim ayıp bir diyalog geçti aralarında. Kâğıttan Marks’ın kahkahaları arasında çıkan şuydu: Süt içme. En çok şişelenmiş köy sütünü içip masaya devrilmeyen aday bu etabı kazanacak ve oynayanına yirmi beş puan kazandıracaktı. Leonard şehir çocuğudur, paketlenmiş pastörize market sütünden aşağısını içemez, köy sütü onu bozar diye düşünürken şöyle bir şey oldu Müslüm Gürses kaçmaya çalıştı. Korumalar onu kollarından tutup sahneye çıkardılar. Ödül olduğu söylenen üzeri fiyonklu Murat 131 arabanın önüne getirip, çökerttiler ve kollarını yanlara açıp iple arabanın ön tarafına bağladılar. ‘’İçmiyeceğim, nayır, nayır’’ diye bağırıyordu. Milletvekilleri, bloggerlar, sanatçılar, müteahhitler, kantinciler, bilim insanları, şarkıcılar, başkanlar ezcümle salondaki herkes deminki olgun adamın şimdiki çocuksu tavrına bir anlam veremeyip, merakla bakıyorlardı. Ne yapmaya çalışıyordu böyle? Sütten mi korkuyordu? Bu işte bir bit yeniği var, deyip oyunumu kesinlikle Müslüm’e oynamaya karar verdim. Patron kadının dediği gibi hiçbir şey tesadüf olamazdı ve benim tesadüfleri okuma biçimim buydu. Aksilikler bir fırsatın işaretçisidirler kimi zaman.
Her oyun için ayrı bir bahis de açılıyordu ve bu etapta Müslüm’ün oranı 1 e 18’ti. Bu tavırlarından sonra da bahis oranı 1’e 50 oldu. Galibiyeti sürprizdi. Yani 100 lira basarsam ve kazanırsa 5000 liram olacak manasına gelirdi bu. Şu ana kadar oynamamıştım çünki cebimde param yoktu. Ah keşke olsaydı, ah ah. Çaresizce etrafıma bakınırken, Marks neyin var ne oldu deyip halimi sordu. On liram olsaydı falan bahis oynayabileceğimi, ama param olmadığını filan anlattım. Dert ettiğin şeye bak, son param bu deyip, cebinden 20 lira çıkardı ve bana verdi. Aa Türk Parası taşıyorsunuz diyerek yine şaşkınlığımı belli ediyordum ki, kafamın içini okumuş da, işaret parmağını dudaklarımın üstüne getirip, usulca ‘Lütfen sussss ve kabul et artık. Elbette dünyaya hükmeden bir ulusun parasını bulunduracağım; Türk Lirası’nı taşımak benim için bir gururdur.’ dedi. ‘’Borç olarak alıyorum.’’ dedim. ‘’Zinhar kabul etmem. Borç değil. Para ihtiyacı olanındır. Vardı paylaştım.’’ dedi. Aldığım parayı görevliye verip, kulağına ekstradan Müslüm Gürses’e oynamasını söyledim.
‘’Kime oynadın?’’ diye sordu Marks. Gülümseyerek ‘’The Secret’’ diye yanıtladım. ‘’Elbette Cohen alacak diğ mi?’’ diye üsteledi. Şüphe taşımaksızın ‘’Müslüm Gürses kazanacak.’’ dedim. Bir kahkaha koy verip ‘’En baştaki tahmininde ısrarcısın yani. Acemi şansının da bir sınırı vardır. Tamam, şu ana kadar sürprizi buldun, fakat bu saatten sonra yemez. Baksana şu adamın hareketlerine..’’ dedi. ‘’İnsan başkalarının dediğine en çok ne zaman alınganlık ediyor biliyor musun, Marks? Kendine güveni ve inancı olmadığı zaman. Bir köpek gibi salyalarını akıtarak başkalarından onay bekliyor oluyorsun. Aşağılık bir hâl bu. İlk başta Müslüm alır dediğimde tüm salon gülmüştü. Kırılmadım değil. Alındım elbet. Ezildim. Fakat zaman beni haklı çıkardı ve kendime, sezgilerime güvenmem gerektiğini anladım. Şimdi gülüyor olmana gülümsüyorum. Müslüm kazanmasa bile önemli değil, mühim olan benim içimden geleni yapmam. Ve içimden geleni yaptım. Mutluyum.’’ dedim. O da ‘’İlk başta Müslüm alır diye düşündüm, fakat bu kaçkın hareketleri beni kaygılandırdı. Takımından memnun olmayan yabancı futbolcular gibi huzursuzluk çıkarması sanki oynamak istemediğini düşündürttü. Bana kalırsa bu etabı da Cohen alacak ve oyun bitecek.’’ dedi. Sadece ‘’Fark etmez.’’ demekle yetindim. Müslüm’ün kazanacağından o kadar emindim ki, içimde bir kelebek vadisi yer etmişti adeta, pır pır pır idim ve yerimde duramayacak gibiydim. Patron kadına dönüp, baktım. Yutkundum ve tahminimin tüm salona Müslüm olduğunu belirttim. Patron bana gülümseyip, yerine oturdu.
Cohen birinci bir litrelik şişeyi fondip yapıp ‘’Hallelujah!’’ dedi. Herkes alkışladı. İplerle bağlanmış kıvranan Müslüm ise içmemekte dirense de, yanına gelen Buddha’nın mühim çakra bölgelerine yaptığı birkaç dokunuşla inadından vazgeçti ve bir şişeyi içtikten sonra sırası olmadığı halde ikinci ve üçüncü şişeyi de çat çat çat diyerek içti ve ‘’Allah Allah, hû!’’ deyip, ipten kurtardığı eliyle ağzını sildi. Salonda çığlık kıyamet tufan koptu. Cohen de altta kalmayıp dört şişe içip geğirdi. Süt süt diye çılgına dönmüş Müslüm ise bir bidon sütü sağ kolunda bir bidonu sol kolunda hortumla birer damara enjekte ettirip bir kasa sütü de ardışık olarak dikmeye başladı. Kimse onu durduramadı. Leonard Cohen şapkasını çıkarıp, Müslüm brother’ıma saygılarımı sunuyor ve pes ediyorum, lütfen bir alkış alalım, mükemmel bir oyun çıkardı, dedi de ancak öyle durdu. Final turunda bir birlik beraberlik oluşmuştu ve kazanan son bir oyunla belli olacaktı. Aslına bakarsanız benim için gece bitmişti. Paramı alıp eve gidebilirdim. Uzun zaman sonra kazanınca insan bir an önce harcamak istiyordu. Buradan kaçmalıydım, fakat tek bir yolu vardı, o da ölmek. O yüzden final oyunu için bekledim.
Heyet kendi arasında konuşup karara vardı. Kararı bildirmek için öne elinde mikrofonla Hakkı Bulut çıktı. ‘’Leydiz ent centılmının’’ dedi. ‘’Son oyunumuzu açıklamadan önce Leyonırt Bey ve Müslüm Baba kardeşimiz birer şarkı söyleyecekler. Fakat kendi şarkılarını değil, birbirlerinin şarkılarını. Ha hay. Alkış! Alkış! Hangi şarkıyı söyleyeceklerini de alttaki yarışmacılarımız ortak kararla seçecekler.’’ diye de ekledi.
Yerli olduğum için Marks ve diğerleri Cohen’in söyleyeceği Müslüm şarkısını bana bıraktılar. Ekranda Adını Sen Koy, Haberimiz Yok ve Hangimiz Sevmedik eserleri vardı. Karar verdim. Leonard Cohen Müslüm Baba’dan ‘’Hangimiz Sevmedik’i söyledi. Çok güzel de söyledi. Ortalık bir daha bir daha sesleriyle yıkıldı. Kimileri ‘’Elli Elli Yüz, Leonart Kohencüyüz’’ diye bağırdı. İşte o an Leonard Cohen de Cohen Baba olarak geçiverdi tarihe. Müslüm Baba da Leonard Baba’dan ‘’Dance Me To The End Of Love’’ parçasını nefis yorumladı. Böyle bir gece yoktu. Bu bir masal olmalıydı. Adeta bir ziyafete düşmüştüm. Hayat güzeldi ve şimdi ölebilirdim. Mutluluktan.
Henüz hiçbir şey bitmiş değildi, çünki puanım Marks’ın yirmi beş önündeydi, fakat final elli puan değerindeydi. Kararımı tereddütsüz ve kusursuz vermeliydim. Son oyun herkeste şaşkınlığa ve heyecana yol açtı. Müslüm Gürses ve Leonard Cohen yumruk-kafa serbest, tekme yasak dövüşeceklerdi. Marks bana dönüp ‘’Sen kazandın evlat’’ dedi, ‘’biliyorum ikimiz de aynı tahmini yapacağız.’’ Üçüncü rakibimizi gösterip onun da yakın olduğunu söyledim. ‘’Yok, yok’’ dedi ‘’Bu gece ne olursa olsun tek kazanan sensin. Bütün gece senin içindi belki de. Kim bilir. Onun seni geçip geçmemesi, bilip bilmemen mühim değil artık.’’ İkimiz de Müslüm alır dedik. Hakem yedi, altı, beş, dört, üç diye geri sayarken patlamış göz kapağından sızan kan ve düşmüş dişleriyle yattığı yerden sağolun der gibi bize bakıp gülümsedi Müslüm Baba. O kadar çok süt içmişti ki, laktoz intoleransı olsa gerek aynı zamanda geğirip duruyordu. Gözümden bir damla yaş düştü. Leonard Cohen mavi köşede oturuyor, bir koşu atı gibi terlemeye devam ediyordu. Kıvançlıydı. Hakem iki dediğinde yer sarsıldı, gök gürledi, dünyanın tüm ormanları ve hayvanlarının iniltileri ortalığı kapladı. Müslüm Baba ayağa kalktı. İki elini yumruk yapmış, bağıra bağıra göğsüne vuruyordu. İmanlı bir gorili andırıyordu. Dövüş tekrar başladı. Leonard muhteşem bir oyun çıkartsa da nakavt oldu. Biz üç kişiydik. Ben ve Marks ringe koşup Müslüm’e sarıldık.
Salon usulca dağıldığında patron kadın bana yaklaşıp, elime bir anahtar verdi ve konuşmadan uzaklaştı. Bu sahnedeki Murat 131’in anahtarlarıydı. Onu tekrar görebilir miydim bilmiyordum, fakat bu muhteşem geceyi böylesi alelade kaygılarla kirletmemek de istiyordum. Akıllıca değildi. Düşünmek gelecek zamanda hatıralara doğru yapılabilinecek bir işti, şimdi yalnızca yaşamak zamanıydı. Peşinden bir süre şükranla baktıktan sonra arabaya atladım. Otomatik vites güncellenmiş bir Murat 131’di bu. Bayıldım. Arabayı çalıştırıp, yerini öğrendiğim gişeye sürdüm. Yirmi lira yatırdığım bahis ikramiyemi alıp yola koyuldum. Yirmi koyup 1000 almıştım. Gün aydınlanmak üzereydi. Açık bir market bulmalıydım. Saatte yüz yirmi kilometre hızla arabayı bağırta bağırta ilerliyordum ve güneş ufukta yükseliyordu. Bir ıslık tutturdum.
Ben oyunlar başlamazdan evvel şampiyon bire doksan oranıyla Müslüm olur dediğimde herkes bana güldü. Müslüm Gürses, Leonard Cohen’i döver dediğimde yine gülmüşlerdi! Lakin beş kilo biftek, on kasa bira ve 1000 lirayla eve dönen ben oldum. Aramızda kalsın, biftek ve biraları salondan çaldım. Hayat ne güzeldi böyle!
Yeraltından Tostlar 